Suriname
Blijf op de hoogte en volg Reini
23 December 2016 | Suriname, Paramaribo
Afijn, na mijn eerste nacht in Paramaribo, aan de Prinsessenstraat, maak ik kennis met de huisgenootjes, die niet mee op trip zijn gegaan dat weekend. De personen die in het huis wonen zijn stagiaire of vrijwilliger. Ik krijg meteen informatie over de organisatie waar ik me aangemeld heb voor vrijwilligerswerk. Als ik de meiden mag geloven kan ik de eerste week nog niet beginnen met werken. Hier baal ik van aangezien ik hier maar een korte periode blijf.
In de middag gaan de 'achterblijvers' naar de dierentuin, ZOO Paramaribo. Ik mag mee. In de avond komt de rest van de groep terug en wordt het handjes schudden, de namen ben ik alweer vergeten.
Iedereen gaat op tijd naar bed, omdat ze morgen moeten werken. Ik ga ook maar slapen...
Maandag zoek ik contact met de begeleider voor de projecten om zo snel mogelijk aan de slag te kunnen. Maar inderdaad de meiden hebben gelijk gehad. Op donderdag heb ik pas mijn kennismakingsgesprek en op maandag mag ik pas beginnen.
De resterende tijd in die week besteed ik aan het maken van een nieuwe begroting, alle mogelijkheden overwegen voor het restant van mijn reis. Natuurlijk Paramaribo verkennen en met zwemmen bij een van de hotels.
De kennismaking is goed verlopen, ik ben zeer enthousiast. Het idee is dat ik mee steunzolen ga maken voor diabetes patiënten met wonden aan de voeten. Door zo'n steunzool wordt de wond ontzien, drukpunten worden verlegt, waardoor de wond beter kan helen. Daarnaast ga ik ook meedenken over het materiaal gebruik, omdat veel grondstoffen geïmporteerd moeten worden. Dit is nu extra duur omdat Suriname in een diepe crisis verkeerd. Wat ik al zei, ik ben heel enthousiast en ik heb zin om te beginnen.
Tijdens mijn vlucht naar Paramaribo, heb ik een Surinaamse vrouw leren kennen die mij heeft uitgenodigd voor het verlovingsfeest van haar neef, dit weekend. Met een aantal meiden gaan we er naar toe, een kijkje kunnen nemen in de hindoestaanse keuken. Het feestje is tam, er wordt vooral veel gegeten en gedronken. Ontzettend leuk om een keer meegemaakt te hebben, maar de volgende bedank ik.
Daarna gaan we een drankje doen als afscheid van twee huisgenootjes, die nu gaan eilandhoppen in The Caribbean voordat ze terug naar Nederland gaan.
Maandagochtend om 7.30uur stap ik in de taxi om naar het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP) voor mijn eerste dag als vrijwilligster. Helaas valt het tegen. De patiënten hebben verschrikkelijk wonden. Ik zal de details besparen, maar ik weet zeker dat een verpleegkundige dit in Nederland niet tegenkomt. Nadat er voor mijn neus een teen geamuseerd werd heb ik aangegeven dat dit niet is waar ik voor gekomen ben, ik heb zelfs nog geen patiënt gezien met steunzolen (na 2,5 dag). Woensdagmiddag tijdens de lunch bedank ik ze vriendelijk en ga ik naar huis.
Bij de organisatie leg ik de situatie uit en wordt er gekeken naar een andere mogelijkheid. De dag erna mag ik op bezoek bij iemand die, volgens internet, tassen en schoenen maakt. Bij binnenkomst wordt al meteen duidelijk gemaakt dat ik hier niet terecht kan omdat hij geen werk heeft.
Op bijna eigen initiatief ga ik naar Kempes & Co, de enigste orthopedische schoenmaker in Suriname. Hier leg ik mijn verhaal uit, vertel ik over mijn afgeronde opleiding en over mijn wensen qua werk in Suriname. Na dit gesprek met meneer Kempes en zijn vrouw, mag ik maandag beginnen.... Spannend....
In het weekend gaan we met de huisgenoten naar Isa Dou, dit is een 'vakantie eiland' in de binnenlanden van Suriname. Eerst geruime tijd in de bus om dan nog met een boottochtje daar te komen. Heerlijk, mooie vergezicht, prima weer, mooi omgeving om te zwemmen en te ontspannen. Het is bijzonder om te zien hoe laag het water staat, de locals hebben dit in geen 10 jaar, of langer, gezien.
Soms moeten we de boot uit, om hem te duwen. Maar het is vooral een fijne weekendje.
Vandaag word ik om 9.00 uur aan de Kwattaweg verwacht. Ik word hartelijk ontvangen en mag meteen beginnen met werken. Daarnaast mag ik ook meekijken bij de patiënten, als ze op controle komen of bij het aanmeten van nieuw schoeisel. De dagen vliegen voorbij waarin ik een hele leuke en gezellige tijd heb.
In het weekend word ik door familie Kempes uitgenodigd om bruine bonen, op zijn surinaams, te komen eten. Graag ga ik in op deze uitnodiging en eenmaal daar leer ik ook de kinderen kennen. Voordat de kindjes naar bed gaan wordt de schoen gezet en zingen we een liedje voor Sinterklaas, ja dat wordt ook hier gevierd.
Mijn laatste dag, zondag, wordt op z'n surinaams doorgebracht. Familie Kempes neemt mij mee naar een indianen stam, waar we kunnen zwemmen in een kreek. Dit is 'ijskoud' water wat qua kleur met cola te vergelijken is. Vervolgens gaan we verder de binnenlanden in, hier heeft de broer van meneer Kempes een buitenhuis aan de Suriname rivier. De middag wordt heerlijk aan het water doorgebracht, met natuurlijk surinaams eten!
Op het begin vond ik Suriname niet zo leuk, zeker niet toen het vrijwilligerswerk tegenviel, maar familie Kempes heeft zowel qua werk als Suriname het een heel stuk leuker gemaakt! Misschien wel tot een volgende keer. Dank hiervoor! Met een extra kusje voor Seme
-
25 December 2016 - 20:15
Mevrouw Kempes Hahahaha :
Hier mevrouw kempes...... hahaha gewoon debby hoor!!! Leuk je verhaal te lezen .... volgende keer staat je bed opgemaakt hoor en je schoenmakers gereedschap ligt ook al klaar . Fijne reis nog we spreken elkaar .... -
29 December 2016 - 13:50
TIM DRIESSEN:
Wat een leuke verhalen!!
En nog veel plezier!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley